De eerste stap is gezet.
Hallo allemaal,
Mijn eerste echte blog tav mijn strijd tegen de kilo's.
Ik zal me eerst even een klein beetje voorstellen: Mijn naam is Suzanne en ik ben 28 jaar. Ik ben samen met Jack en sinds 21-3-2011 ben ik een supertrotse mama van een tweeling (j/m). Het zijn twee echte draken en ze zijn heel de wereld voor me.
Al heel mijn leven heb ik te maken met overgewicht. Ik ben daardoor ook veelvuldig gepest. Soms was het zo erg dat er dingen gebeurde die je je niet voor kan stellen. Zo ben ik tijdens kookles weleens met vleesvorken geprikt of van de trap geduwt. Geen fijne dingen en het was dan ook verschrikkelijk om naar school te gaan. Verder heb ik al vele malen een dietiste bezocht en ook al vanallerlei dieet toestanden uitgeprobeerd eigenlijk allemaal zonder het gewenste resultaat. De laatste poging die ik ondernomen heb is een maand of anderhalf geleden. Ik heb toen een dieet gedaan met behulp van shakes. Binnen een week was ik in het ziekenhuis omdat ik er doodziek van werd. Weer een poging mislukt en weer het rottige "ik kan alleen maar falen" gevoel. Je voelt je zo schuldig en ellendig en depressief. Schuldig omdat ik het idee heb geen goede moeder te kunnen zijn voor de tweeling. Ellendig omdat je gewoon erg moe wordt van heel dat gewicht mee te sjouwen. En depressief omdat je het idee hebt dat je altijd en overal maar nagekeken wordt en je niet goed genoeg bent in de ogen van anderen.
Ik wil me niet meer afvragen van "goh pas ik wel in dit stoeltje" als we ergens op een terrasje wat gaan drinken. Of "nee Lynn en Sem mama kan niet mee in het klimrek" omdat ik bang ben dat ik er niet meer uit kan.
Ik wordt nu 29 dit jaar en van die 29 jaar heb ik me zo een 23 jaar al ellendig gevoelt. Niet goed genoeg voor de maatschappij omdat er altijd wel iemand iets van me vond vanwege mijn gewicht. Geen reactie meer horen na een sollicitatiegesprek, nagekeken worden als je mensen voorbij loopt, opmerkingen krijgen als je met je kinderen ergens een ijsje eet. Ook mensen die je aanstaren en je van top tot teen bekijken. Je ziet en je voelt dat ze denken van: "jeetje......die is dik".
En zo kwam ik bij een maagoperatie terecht:
Eigenlijk al sinds de zwangerschap speelde mijn galblaas op. Echter pas met kerst 2012 werd het onhoudbaar en ben ik een aantal keer op de eerste hulp beland om een prik met pijstillende middelen te krijgen. Daar dus ook te horen gekregen dat de galblaas er maar beter uit kan.
Hier dus een afspraak voor gemaakt en afgelopen woensdag (10-4-2013) was het zover en ik ging voor een intake naar de chirurg. Ik ging alleen want het was toch maar een intake.
Eenmaal bij de arts een lichamelijk onderzoek gehad en ik werd ook nog even besproken met een tweede arts. Samen kwamen ze tot de conclussie dat ze me liever eerst een maagoperatie wilde laten ondergaan zodat ik de nodige kilo's kwijt ben. Ik schrok hiervan. Tuurlijk heb ik veelvuldig nagedacht over een maagoperatie. Ik heb vaak zat op internet vanalles aan info opgezocht maar ik stopte het weg en wilde er niet aan. "ik ben nog niet zo ver heen"..... Tuurlijk ben ik wel zover heen. De artsen hoorde hoeveel ik al ondernomen heb om af te vallen en ze vonden het in principe wel genoeg geweest. Ze wilde contact opnemen met mijn huisarts en met hem overleggen. Dat zal nu ondertussen wel gebeurd zijn dus ik maak voor aankomende week een afspraak om zijn mening te horen.
Als verdoofd liep ik de kamer uit en met een vervolgafspraak op 22 mei op zak kon ik gaan. Op die dag kan ik aangeven wat ik van een maagoperatie zou vinden.
Ik heb huilend mijn moeder en Jack gebeld en ik kon aan mezelf horen dat het misschien ook wel een gehuil van opluchting was. Ik was nog steeds in shock maar naarmate de dag vorderde en alles een beetje door kon dringen voelde ik me steeds sterker en opgeluchter. Ik werd er zelfs een beetje stuiterig van. Blij ook. En ik denk dat dat komt omdat door de artsen nu de keuze voor me gemaakt is en ik in principe niet meer hoef te twijfelen.
Ik ben nu flink internet aan het afstruinen naar positieve verhalen maar ook zeker de negatieve. Ik wil er alles van weten en ik wil alles zien.
In ieder geval heb ik mijn keuze eigenlijk al wel gemaakt en ik denk dat ik 22 mei tegen de arts ga vertellen dat ik het screeningstraject in wil.
In dit blog ga ik de hele ontwikkeling bijhouden en kan iedereen mijn strijd tegen de kilo's volgen!