Even terug denken.

Soms heb je van die dagen dat je een beetje terug denkt over wat er allemaal in je leven is gebeurd en ook vandaag heb ik weer zo een dag. Ik denk aan wat een ellendige tijden ik heb gehad op de scholen en dat pesten je dus echt een rotgevoel kan geven.

Ik heb qua pesten heel erg veel meegemaakt. Ik was altijd de pineut en volgens mij werd er ook vaak wel gedacht dat ik het uit kon lokken. Tja hoe kan ik zelf bedenken als klein kind dat ik maar eens even te dik ga worden zodat ik gepest ga worden? Beetje een rare gedachte lijkt me. Ik was volgens mij wel een snelle jankerd en dat heeft er ook zeker niet goed aan bijgedragen dat weet ik zeker. Maar dan nog. Voelde iedereen zich zo veel beter dan mij?

Als laatste gekozen worden met gym, als laatste omkleden in het hokje omdat ik mezelf zo schaamde voor hoe ik was. Altijd maar nageroepen worden en vaak ook nog eens opgewacht worden na school voor een pak rammel of wat dan ook.

Ik heb me altijd alleen gevoeld hierin. Ik kon het allemaal wel alleen af dacht ik dan. Terwijl dat achteraf niet kon natuurlijk.

Het ergste was dat ik zelfs een keer van de trap ben geduwd en dat klasgenoten me met vleesvorken lek probeerde te prikken. En tuurlijk was het dan weer janken en dan rende ik weer de klas uit. Soms pakte ik dan de fiets en reed gewoon naar huis. Dan was ik het zat en wilde ik even helemaal niks meer.

Nu jaren later pluk ik nog de rotte vruchten van dit verleden. Ik ben nog steeds onzeker en denk nog steeds dat ik nergens goed genoeg voor ben. Dat iedereen wel wat over me te vertellen heeft en dat niemand mij wil zien zoals ik werkelijk ben.

Ik zeg niet dat de maagoperatie het leven voor me leuker gaat maken of beter of wat dan ook. Maar het geeft me wel de kans om mijn leven om te keren en er dan zelf weer wat van te maken. Ondanks het pestverleden en alle andere ellende. Ik kan bijna niet wachten tot ik wat zekerder ben over mijn lichaam en dat ik met de neus omhoog kan lopen. Niet te veel air hebben maar net genoeg om iedereen te laten weten dat ik er ook mag zijn en dat ik ben wie ik ben. Niks meer en niks minder. Ik zal mijn neus ophalen als ik mensen tegenkom die me vanwege mijn gewicht mijn leven zuur hebben gemaakt. Ik zal ze laten zien dat ik degene ben die het laatst lacht.

Overigens morgen een gesprek met de huisarts dus ik ben weer eens benieuwd hoe dat allemaal gaat lopen. Spannend maar ik heb er zin in!