Weer een weekje verder.

We zijn nu een week verder op weg richting 22 mei. Het gesprek met de chirurg. En hopelijk ook een goed begin van de screening.

De mensen die het moeten weten (onze ouders) zijn op de hoogte en allen waren ze zeer positief. Ze gaan ons steunen met alles wat ze kunnen en willen ons zoveel mogelijk helpen. We zullen na de operatie ook echt wel de hulp hard nodig hebben ivm de kinderen. De rest van de mensen krijgt niks te weten. Vind ik eigenlijk niet nodig en ik wil me gewoon verheugen op de verbaasde gezichten als ik aan het afvallen ben.

Nog steeds heb ik het gevoel dat ik een goede keuze heb gemaakt door dit te willen. Het kan me eerlijk gezegd niet snel genoeg gaan en ik vind het steeds spannender worden hoe meer we richting 22 mei gaan. Nog even geduld in ieder geval.

In mijn hoofd ben ik al wel bezig met hoe het gaat worden na de operatie. Ik ben me er zeker goed van bewust dat ik niet alles meer kan eten. Dingen die ik echt erg lekker vind om te eten kan mijn kleine maagje misschien wel helemaal niet verdragen en moet ik overslaan. Toch weegt het idee van lekkerder in mijn vel zitten en wellicht gelukkiger zijn zwaarder. Al val ik maar af tot het figuurtje zodat ik bij een normale kledingzaak kleding kan gaan kopen. Ik noem maar even een voorbeeld. Of dat ik makkelijker tegen de kinderen kan zeggen dat ik wel met ze meega in de ballenbak omdat ik me er dan veel prettiger in voel dan nu.

Het idee dat er nu iets aan gedaan kan worden is voor mij al een opluchting opzich.