Vandaag begon voor mij en mijn groepsgenoten het voortraject. 

Dit traject duurt zeven weken en vanaf dan kan er dus een operatie plaats gaan vinden.

Gelukkig bleek ik in een leuke groep te zitten dus ik verwacht dat ik het wel even uit kan houden met die mensen haha. In ieder geval zitten wij allemaal in hetzelfde schuitje.

Vandaag was meer de kennismaking met zijn allen. Maar toch naderhand een beetje heel erg hoofdpijn omdat ik toch wel een beetje erg gespannen was. Is ook helemaal niet raar maar toch.

Vandaag een spannende dag! Het was de dag van het Pre Operatief Spreekuur. Dat houdt in dat ik met verschillende mensen een gesprekje moet voeren en dat onder andere de chirurg en de anesthesist gaan kijken of ik een operatie aan kan.

Gelukkig ging Daniëlle mee dus ik was niet alleen. Daniëlle is doktersassistente dus dat kwam wel goed uit met al die medische termen en vragen waar ik zelf niet aan had gedacht.

Ik mocht me om 7:15 melden op de polie chirurgie. Daar werden maarliefst 7 buisjes bloed afgenomen voor onderzoek. Ook moest ik een anamnese doorspreken. Dat was gelukkig allemaal zo gebeurt.

Daarna mochten we naar de college zaal voor een presentatie over de operatie en hoe dat dan allemaal zou gaan verlopen. Erg interessant en het maakt nogmaals een paar dingen duidelijk.

Daarna was het de beurt aan de chirurg en de obesitas verpleegkundige om de definitieve operatie te benoemen. Voor mij wordt het nu zeker een gastric Bypass operatie, In combi met een galblaas verwijdering. Al met al ben ik dan max anderhalf uur onder narcose.

Toen dat besproken was viel er al wat meer van mijn schouders. Ik wilde namelijk die combi operatie omdat ik dan niet nog een keer onder het mes zou moeten voor die galblaas. Gelukkig is dat nu dus ook niet meer nodig.

We kregen even de tijd om een broodje te eten en daarna door naar de dame van de medicatie om dat allemaal door te spreken. Dat was ook weer zo gebeurd en we konden door naar de anesthesist. 

Daar nog even mee gepraat en een hartfilmpje gemaakt en toen was het klaar. Om 13 uur konden we weer lekker naar huis.

Aankomende maandag begint het voortraject dus ook weer heel erg spannend! 

Vandaag de hele dag in het ziekenhuis gezeten voor de screening van ons meisje. Het was een behoorlijk pittige dag en morgen moeten we weer zo een zelfde dag. We zijn benieuwd naar de uitslagen en wat er allemaal staat te gebeuren!

Toen we dan eindelijk thuis op de bank zaten ging mijn mobieltje af en ik zag dat het nummer begon met 026. Dat is dus Arnhem! Ik probeerde op te nemen maar de telefoon liep vast en ik hoorde niks meer. Ik raakte een beetje in paniek maar meteen ging de huistelefoon over en ik nam op. Het was inderdaad Arnhem en ze had de goede mededeling waar ik zal zo lang op aan het wachten was. Ik heb een JJAAAA. Ik krijg de maagoperatie! Ik was gigantisch aan het huilen en ik heb wel tig keer gevraagt of het dan ook echt waar was. En het is gewoon echt waar! 

Natuurlijk heb ik meteen naar mijn GBP vriendinnetjes een berichtje gestuurd en ook zij waren gebeld en zijn beide door! Ze starten op 4 oktober met het voortraject en ik start op 30 september al. De operatie vind dan rond november/december plaats.

Nu nog even bedenken waar en wat ik de komende maanden zeker nog een keer wil eten.....hihi.

Het is vandaag de heetste dag van het jaar. Bah bah. Dikke enkels en voeten zijn doodnormaal op het moment. Maar fijn is anders.

Nog steeds niks vernomen en ik probeer het rustig af te wachten. Het is allemaal zo moeilijk in te schatten. Het ene moment denk ik dat ik wel door ben om vervolgens vijf tellen later weer te denken dat ik een negatief advies ga krijgen. Om moe van te worden! Ik weet het gewoon echt niet. Ook is het zo dat je mensen hoort die het na 4 weken al weten en de ander weer pas na 8 weken. Dus mijn mobiel heb ik nu al helemaal constant bij me. En de brievenbus is tegenwoordig ook een lekkere loungeplek haha. Want stel je voor dat het advies per brief komt?

Iedere dag denk ik er wel een paar keer aan. Hoe zou het zijn als ik door ben en hoe zou ik er dan volgend jaar bij zitten? Ben ik dan echt wat kilo's kwijt? Kan ik dan echt meer ondernemen met de kinderen? Voel ik me dan ook een stuk beter? Ik kan soms wel janken als ik eraan denk. Ik wil ook "normaal" zijn. Maarja. Wat is normaal eigenlijk?

We gaan nog maar eens lekker met de pootjes omhoog en bakken in dit weer.

Ook vandaag weer een erg spannende dag! Vandaag was namelijk de screening in Hilversum!

Al rond 7 uur zaten we in de auto want we wilde erg goed voorbereid zijn op als er iets tegen zou zitten in het verkeer. Zonder te stoppen kwamen we om 8:30 aan bij de kliniek. We waren veel te vroeg haha.De kliniek zag eruit als een natuurgebied met hangars erop. Echter bleek dat het vroeger een sanatorium was en in het gedeelte waar wij werden opgevangen lagen vroeger de mensen met TBC.

De eerste afspraak was pas om 9:00. We hebben dus in de wachtkamer kunnen wachten. Ook mijn lotgenootje kwam binnen met haar man en we hebben nog even gezellig kunnen kletsen.

Ik werd als eerste meegenomen naar de verpleegkundige voor het meten en wegen en wat vragen te beantwoorden. Ook mocht ik via de PC een vragenlijst doorlopen. 

Na dit alles had ik mijn eerste screeningsgesprek met de dieetiste. Ze heeft alles bekeken en ook mijn dagboek met alles erop en eraan. Natuurlijk kwamen er tranen. Maar dat is ook niet zo gek. Ze zei echter na het gesprekje al meteen dat ze me ziet als een Last Resort iemand. Dat houdt in dat je iemand bent die al alles geprobeerd heeft en zonder resultaat en dit echt ziet als het laatste wat er nog is. Mijn eerste JA heb ik dus binnen!

Op richting de bewegingsdeskundige. Daar moest ik een fietstest doen en een gesprekje voeren. Mijn beweging is goed alleen zou het intensief moeten zijn in plaats van wandelen en fietsen. Ik vind dat allemaal wel prima hoor maar mijn overgewicht staat het gewoon in de weg. Heb de beste man laten zien hoe ik fiets. Ik moet steeds mijn buik tillen bij elke trap die ik doe en dan zit het dus gewoon allemaal in de weg en ben ik veel sneller moe dan ik zou willen. Meneer reageerde hier een beetje snauwerig op van: "wie heeft er hier nu voor gestudeert?"Nou ja zeg! Dus heb hem even verteld dat niet iedereen volgens de boekjes is. Conclussie: twijfelachtig of ik een JA of een NEE ga krijgen van hem.

Daarna was de psychologe aan de beurt. Dus ook weer de nodige traantjes omdat we het ook over Lynn hebben gehad. De psych hamerde er steeds op dat ik echt geen tijd ga hebben voor een traject daar want met Lynn is het veel te druk. Heb ook deze dame maar even verteld dat ik mezelf ook belangrijk vind en dat ik veel beter voor Lynn kan zorgen als ik er zelf ook beter in mijn vel zit.

En toen het laatste met de arts. Dat stelde niet veel voor en was meer even lichamelijk onderzoek en verder de bloeddruk meten. Wonder boven wonder was die dus goed! 130-90 dus ik was tevreden en de arts ook. 

Nu dus tot minimaal eind september wachten met wat het gaat worden en hoe en wat dus ben erg benieuwd! De spanning is om te snijden en houden we er dus ook zeker in!

Duimt iedereen met me mee voor een positief advies??

Vandaag toch weer even een beetje een spannende dag want we gingen naar de Obesitaskliniek in Velp voor het oriëntatiegesprek.

Erg zenuwachtig als ik was liep ik er naar binnen en de ruimte waar we moesten wachten zat al aardig vol. Niet alleen met mensen die voor het gesprek kwamen maar ook met mensen die al in het traject zitten.

De stoelen die ze er hadden staan waren extra breed dus heb heerlijk kunnen zitten zonder me af te vragen of ik er dus wel in zou passen haha.

Tijdens het gesprek (in groepsverband) hebben we allerlei uitleg gekregen en hebben we vragen kunnen stellen. Dat was wel heel erg fijn en zo werd er toch een hele hoop duidelijk voor ons. Voor mij werd het nogmaals duidelijk dat ik hier echt mee verder wil en dat ik hier dus echt achter sta! 

Na het gesprek mochten we de afspraak maken voor de screening. Die zou volgens de dame van de afspraken in Augustus zijn. Echter bleek er iemand in Hilversum te zijn uitgevallen en ze vroeg of ik die plek in wilde nemen. Bleek dat dus aankomende maandag al te zijn. Wel heel erg snel maar we doen het! Hoe eerder hoe beter!

Ik kreeg een enveloppe mee met een dagboek en een route en we konden naar huis. Op naar de screening van maandag!

Tijdens het oriëntatiegesprek nog wel een lotgenootje ontmoet en zij mag maandag ook naar Hilversum. Ik zie haar dus maandag weer!

Vandaag het gesprek met de chirurg van het Rijnstate. 

We waren wat te vroeg dus eerst nog even wat gegeten en een ponskaartje laten maken. Eenmaal op de poli daar nog wat boekjes gelezen en toen werden we binnen geroepen. 

In eerste instantie kwam de chirurg wat streng over maar na de eerste woorden was dat allemaal weg en hebben we overal goed over kunnen praten. Hij heeft het over de galblaas gehad en hij gaf aan dat hij dit mits ik het vol kan houden samen met de maagverkleining wil gaan doen. Dat vind ik ook een beter idee want dan hoef ik dus maar 1x onder narcose. Ook vertelde hij me dat hij eigenlijk geen reden kan bedenken waaro. Ik geen positief advies kan krijgen voor de operatie. We zullen af moeten wachten!

volgende week de 17e heb ik in ieder geval het orienterend gesprek in Velp.

Afgelopen week viel er ineens een brief van het Rijnstate op de mat en ik mag op 10 juli om 13:45 naar het Rijnstate op bezoek bij dokter Aufenacker. Hij voert de bariatrische operaties uit. Wat ik ervan moet verwachten weet ik nog niet en wat er allemaal staat te gebeuren weet ik evenmin. 

Jack gaat gelukkig mee dus ben niet alleen. Ook zat er een flinke enveloppe bij met allemaal vragen en dingen die ik door moest geven. Dat ook maar meteen gedaan en weer terug verstuurd. 

Wie weet.....Ben benieuwd voor de 10e. Nog anderhalve week.

Vandaag maar weer eens op de weegschaal gestaan. Bah wat haat ik mijn lichaam en die verdomde PCOS. Gewoon in anderhalve week tijd 5 kilo erbij. Of ik houd vocht vast door het warme weer (wat ik ieder jaar weer heb) of ik wordt ongesteld of de PCOS is weer bezig.

Dit is zo toch niet leuk meer. Ik probeer al minder te eten en meer water te drinken en ben er weer best veel mee bezig. Maar zelfs dan lukt het weer niet.

De shakes staan nog in de kast en heb heel erg de neiging om dat dan toch nog een keer te gaan proberen. Ik denk dat ik dus morgen maar weer eens aan de shakes ga en dan weer zien tot hoever ik ga komen met die drankjes. Hopelijk beland ik nu dus niet meer in het ziekenhuis ermee. 

Ik zou wel willen schreeuwen en boos willen zijn. Ik wil dit niet! Is er iemand die me kan helpen dan graag nu naar voren komen!

Des te meer ga ik hopen op de operatie. Alleen de operatie is nog wat iets voor me kan betekenen. Alleen daardoor kan de PCOS misschien terug gedrongen worden. 

En vrijwel niemand weet mijn dagelijks gevecht. Pas ik wel in die stoel? Kijken de mensen me na? Wat zouden de mensen van me vinden? Bah ik ben het zo spuug en spuugzat!

Afgelopen woensdag was het 3 weken geleden dat ik bij de chirurg ben geweest. En helaas nog altijd niks gehoord over de verwijzing. Ik heb zoals afgesproken is met de chirurg van het Radboud dus ook naar het Rijnstate gebeld en er werd me verteld dat ze nog niks binnen hadden van het Radboud. Bah bah dit had ik dus al wel weer verwacht. Waarom zou er ook eens een keer wel wat mee zitten met zoiets?

Afijn ik dus het radboud gebeld en uitgelegt wat er aan de hand was en dat ik eigenlijk wel wilde dat de verwijzing meteen gefaxt zou worden. Dan zou ik vrijdag weer naar het Rijnstate bellen en horen of de verwijs binnen was.

Vrijdag dus weer opnieuw kunnen bellen en daar kreeg ik gelukkig te horen dat alles netjes binnen was en dat ik aankomende maandag tijdens het chirurgen overleg door chirurg Janssen  beoordeeld zou gaan worden. Ik hoop nu met heel met ziel en zaligheid dat de verwijzing wordt goedgekeurd en dat ik door mar voor de screening. Een devinitieve JA hebben we dan nog niet maar als ik al door mag naar de screening dan hebben we al weer een stapje overwonnen.