En eindelijk was het dan zover. Het gesprek met de chirurg.

Ik was bloedzenuwachtig en wilde zo snel mogelijk dit allemaal achter de rug hebben.

Eenmaal binnen bij de arts was het allemaal nog erger haha.

Meteen stak de arts van wal en wilde weten wat ik graag wel of juist niet wilde. Natuurlijk vertelde ik hem dat ik er lang en breed over heb na kunnen denken en dat ik het met een aantal mensen in de omgeving ook besproken heb. 

Ook begon hij over de mail die hij van de cardioloog had gehad dat het wat hem betreft alleen maar goed is voor mijn lichaam om een operatie te laten doen.

Mijn conclussie is dus ook dat ik graag de screening in wil voor de operatie. 

Zo gezegt zo gedaan. De papieren worden klaargemaakt en naar het Rijnstate gestuurd. Dat is het ziekenhuis die me in de screening kan zetten. Binnen nu en drie weken hoor ik als het goed is iets van het Rijnstate. Ik ben dus benieuwd!

Weer een stapje dichterbij!

Vandaag dan alvast eindelijk bij de cardioloog geweest. En wat was het spannend!

Er werd eerst een hartfilmpje gemaakt en ook de bloeddruk moest worden opgemeten. Die was behoorlijk hoog. 175-110. Normaal rond de 120-80. Maargoed ik kwam net van de tandarts vandaan en ik was nogal zenuwachtig ook nog eens.

In ieder geval was het na een halfuurtje al beter. Ook de echt die ik kreeg zag er goed uit. In ieder geval was het hartklepje wat een beetje lekt niet erger geworden. Dus dat was al een geruststelling.

Daarna dus een gesprek met de arts zelf. Hij vertelde me dat alles er wel goed uit zag dus dat was voor mij het punt om te beginnen over een maagoperatie.

Natuurlijk kon ik het niet droog houden en ik voelde me heel erg genant. Maar ik had al dagen hiernaartoe geleefd. Had de cardioloog gezegt dat het niet kon dan kan het hele "feestje" niet doorgaan.

Gelukkig deelde hij me mee dat hij geen redenenen ziet om niet te opereren. Hij vond zelfs dat het overgwicht zwaarder is voor mijn lichaam dan de operatie zelf (narcose en zo). Dus hij staat er positief tegenover. Het is ook gewoon echt beter dat er nu een keer wat gaat gebeuren. 

Ook hij vertelde me dat veel van mijn gewicht van de PCOS afkomt. Hij had steeds vaker dames (die toevallig ook hartpatient zijn) die kwamen overleggen voor een maagoperatie en hij vertelde me dat al die dames nu veel gezonder zijn en zelfs van de medicatie af kunnen. Dat zou toch wel helemaal fantastisch zijn toch?

Dus woensdag om 9 uur kan ik al naar de chirurg en dan moet ik hem vertellen wat ik nu van een maagoperatie denk. Mama gaat gelukkig mee dus ik ben niet alleen. Scheelt weer haha.

Afgelopen weekend een druk weekend gehad. Vrijdag op ziekenbezoek in het ziekenhuis bij onze kleine vriedin Sanne en zaterdag natuurlijk lekker gewerkt en daarna BBQ en stapavond met de collega's.

Ik had heel erg uitgekeken naar deze dag en had ook echt superveel zin om eens flink lol te hebben. Alhoewel ik vantevoren natuurlijk wel dacht van: als ze maar geen krappe plastic kuipstoeltjes hebben want dat is niet Suus proof. Ongeveer een jaar geleden ben ik eens door zo een stoeltje gezakt bij mijn schoonouders en sinds die tijd vertrouw ik die dingen voor geen meter haha.

Gelukkig was dat niet zo maar toch durfde ik niet echt op de krukjes te gaan zitten. Sjeetje zeg het is wat als je zo overal over na gaat denken.

Natuurlijk eerst thuis gekeken naar de kleding die ik aan zou doen. Heb niet zo heel veel leuke kleding dus het is af en toe wel moeilijk om wat leuks uit te kiezen. 

Eenmaal op de BBQ was het echt heel erg gezellig en heb me goed kunnen vermaken met de collega's. Heb wel het gevoel dat ze me wel nemen zoals ik ben en ik kan met iedereen heel erg goed overweg. Dat is wel echt zo fijn! Ik merk aan mezelf dat ik nog steeds heel onzeker ben en soms kan ik dan heel druk doen en soms kruip ik dan even in mijn schulp en ben dan even lekker alleen.

Het eten ging opzich wel goed. Heb me niet volgepropt haha.

S'avonds gingen we natuurlijk naar de Breyenburg. Allemaal mensen dus dat vind ik nooit zo geweldig. Gelukkig waren we met een grote groep. Ik zal echt wel opvallen maar heb me er niet zoveel van aangetrokken. 

Er was nog wel even een klein incidentje. Ineens kwam er ergens vandaan een klodder mayo recht in mijn decoleté, Tja het is ook wel heel erg makkelijk om te mikken op die voorgevel. 

In ieder geval merkte ik wel met dansen dat ik het niet meer zo lang vol kan houden omdat dan mijn benen en voeten erg zeer gaan doen. Kan daar dan zo van balen! Dus op het laatst was iedereen lekker aan het dansen en ik zat aan de bar rond te kijken en te balen van het feit dat ik niet mee kan doen.

Al met al heb ik een leuk weekend gehad met leuke collega's! Voor herhaling vatbaar en wie weet straks met de nodige kilootjes eraf kan ik dansen en swingen tot ik er bij neerval....

Morgen ook naar de cardioloog dus ben benieuwd wat hij van mijn plannen gaat vinden. Spannend dus weer....

Bah ik ben me toch even zo boos! Zo boos op mijn lichaam!

Ik ben 27 april ongesteld geworden. Wat resulteerde in 4 kilo extra bagage. Bah! Opzich raak je na je menstruatie wel wat kilootjes kwijt. Van die 4 ben ik er maarliefst 2 kwijt en de andere 2 zullen wel ergens tussen mijn schouders en mijn knieën zitten. Nu woog ik een paar weken geleden steeds mooi netjes onder de 130 en nu zit ik er dus weer 2 kilo boven. Bah. 

Toevallig moest ik met Lynn naar de huisarts voor pseudo kroep en toen ook nog even met de huisarts erover gehad dat ik er zo van baal dat die 2 kilo er nu weer bij zitten terwijl ik er niks bijzonders voor heb gedaan. Hij vertelde me dat PCOS bekend staat om het overgewicht en dat ik echt een typisch gevalletje PCOS ben. Nou fijn om nogmaals te horen.

Veel mensen denken dat ik me altijd en overal vol loop te proppen. Inderdaad op het werk (kantoor) heb ik altijd wel een koekje of een snoepje of weet ik wat. Maar dat is echt niet anders als normale mensen! 

Al mijn eten en drinken wordt meteen omgezet in reserve. Vooral rond mijn buik is het erg. En dan speciaal bij mijn heupen en middel. De regio baarmoeder zeg maar. Volgens de huisarts is dat dus typisch PCOS.

Met de maagverkleining ga je natuurlijk echt flink minder eten en de bedoeling is dan dat op een gegeven moment die reserves aan worden gesproken. Dat zou moeten resulteren in een slanker lichaam. Dat is de bedoeling tenminste. 

En het gekke is dat als er gewicht weg is de PCOS ook nog eens minder of zelfs weg kan gaan.

Twee vriendinnen van me die PCOS hebben die zijn onverwacht spontaan in verwachting geraakt doordat ze ineens de nodige kilootjes zijn kwijtgeraakt. Mooi cadeautje aan het einde van je afvalrace natuurlijk!

De kans dat ik ook weer een normale cyclus krijg is wel aanwezig. Dus ook ik kan ineens een onverwacht cadeautje krijgen.....

Vanochtend ben ik bij de huisarts geweest voor een gesprekje over een eventuele maagoperatie. 

Ik was stikzenuwachtig en vond het dus ook heel erg spannend. Gelukkig heb ik een fijne huisarts waar ik alles tegen kan vertellen. Heb er dus ook lekker even ongegeneerd zitten janken.

Hij had inderdaad al wel iets voorbij zien komen op de mail van de chirurg.Hij vroeg me wat ik graag zou willen en hoe ik overal over dacht.

Na de nodige traantjes en zakdoekjes gaf ik aan dat ik de maagoperatie heel erg graag wil. Niet alleen vanwege mezelf maar ook vanwege de kinderen. Ik wil ze nog langer mee kunnen maken en ik wil alles met ze kunnen doen zonder dat er bij na hoef te denken.

Gelukkig gaf de huisarts aan dat hij er positief tegenover staat. Een aantal jaar terug was dat niet zo geweest maar nu er meer over bekend is en alles echt onder streng toezicht staat is hij voor mij in ieder geval om. Ook gaf hij aan dat mijn overgewicht in combi met mijn hartafwijking misschien nog veel slechter is voor mijn gezondheid dan een operatie onder narcose. Dit gaf me wel een beetje het gevoel dat ik dit nu nog meer moet gaan doen eigenlijk.

Ik heb nu van de huisarts al een GO en op 14 mei mag ik naar de cardioloog en kan ik het hem ook nog eens even voorleggen. Benieuwd wat hij ervan gaat vinden.

Een week later kan ik alweer naar de chirurg en als dan het traject gestart kan worden dan zou dat helemaal mooi zijn. Misschien wordt ik dan dit jaar alsnog geopereerd. Zou wel heel fijn zijn als dat zou kunnen.

Soms heb je van die dagen dat je een beetje terug denkt over wat er allemaal in je leven is gebeurd en ook vandaag heb ik weer zo een dag. Ik denk aan wat een ellendige tijden ik heb gehad op de scholen en dat pesten je dus echt een rotgevoel kan geven.

Ik heb qua pesten heel erg veel meegemaakt. Ik was altijd de pineut en volgens mij werd er ook vaak wel gedacht dat ik het uit kon lokken. Tja hoe kan ik zelf bedenken als klein kind dat ik maar eens even te dik ga worden zodat ik gepest ga worden? Beetje een rare gedachte lijkt me. Ik was volgens mij wel een snelle jankerd en dat heeft er ook zeker niet goed aan bijgedragen dat weet ik zeker. Maar dan nog. Voelde iedereen zich zo veel beter dan mij?

Als laatste gekozen worden met gym, als laatste omkleden in het hokje omdat ik mezelf zo schaamde voor hoe ik was. Altijd maar nageroepen worden en vaak ook nog eens opgewacht worden na school voor een pak rammel of wat dan ook.

Ik heb me altijd alleen gevoeld hierin. Ik kon het allemaal wel alleen af dacht ik dan. Terwijl dat achteraf niet kon natuurlijk.

Het ergste was dat ik zelfs een keer van de trap ben geduwd en dat klasgenoten me met vleesvorken lek probeerde te prikken. En tuurlijk was het dan weer janken en dan rende ik weer de klas uit. Soms pakte ik dan de fiets en reed gewoon naar huis. Dan was ik het zat en wilde ik even helemaal niks meer.

Nu jaren later pluk ik nog de rotte vruchten van dit verleden. Ik ben nog steeds onzeker en denk nog steeds dat ik nergens goed genoeg voor ben. Dat iedereen wel wat over me te vertellen heeft en dat niemand mij wil zien zoals ik werkelijk ben.

Ik zeg niet dat de maagoperatie het leven voor me leuker gaat maken of beter of wat dan ook. Maar het geeft me wel de kans om mijn leven om te keren en er dan zelf weer wat van te maken. Ondanks het pestverleden en alle andere ellende. Ik kan bijna niet wachten tot ik wat zekerder ben over mijn lichaam en dat ik met de neus omhoog kan lopen. Niet te veel air hebben maar net genoeg om iedereen te laten weten dat ik er ook mag zijn en dat ik ben wie ik ben. Niks meer en niks minder. Ik zal mijn neus ophalen als ik mensen tegenkom die me vanwege mijn gewicht mijn leven zuur hebben gemaakt. Ik zal ze laten zien dat ik degene ben die het laatst lacht.

Overigens morgen een gesprek met de huisarts dus ik ben weer eens benieuwd hoe dat allemaal gaat lopen. Spannend maar ik heb er zin in!

We zijn nu een week verder op weg richting 22 mei. Het gesprek met de chirurg. En hopelijk ook een goed begin van de screening.

De mensen die het moeten weten (onze ouders) zijn op de hoogte en allen waren ze zeer positief. Ze gaan ons steunen met alles wat ze kunnen en willen ons zoveel mogelijk helpen. We zullen na de operatie ook echt wel de hulp hard nodig hebben ivm de kinderen. De rest van de mensen krijgt niks te weten. Vind ik eigenlijk niet nodig en ik wil me gewoon verheugen op de verbaasde gezichten als ik aan het afvallen ben.

Nog steeds heb ik het gevoel dat ik een goede keuze heb gemaakt door dit te willen. Het kan me eerlijk gezegd niet snel genoeg gaan en ik vind het steeds spannender worden hoe meer we richting 22 mei gaan. Nog even geduld in ieder geval.

In mijn hoofd ben ik al wel bezig met hoe het gaat worden na de operatie. Ik ben me er zeker goed van bewust dat ik niet alles meer kan eten. Dingen die ik echt erg lekker vind om te eten kan mijn kleine maagje misschien wel helemaal niet verdragen en moet ik overslaan. Toch weegt het idee van lekkerder in mijn vel zitten en wellicht gelukkiger zijn zwaarder. Al val ik maar af tot het figuurtje zodat ik bij een normale kledingzaak kleding kan gaan kopen. Ik noem maar even een voorbeeld. Of dat ik makkelijker tegen de kinderen kan zeggen dat ik wel met ze meega in de ballenbak omdat ik me er dan veel prettiger in voel dan nu.

Het idee dat er nu iets aan gedaan kan worden is voor mij al een opluchting opzich.

Dit weekend een heerlijk weekend gehad met Jack en de draken. We zijn naar de meerlingendag in Rhenen geweest en we hebben het super naar onze zin gehad!

S'avonds lekker uit eten geweest. Ik besefte me wel dat dat er straks niet meer zomaar bij zal zijn. Of nouja. Ik kan wel mee maar kan natuurlijk niet meer zoveel eten als dat ik voor de operatie kon. Echter is het voor mij veel fijner te weten dat er dingen zijn die ik straks wel allemaal kan doen en meemaken!

Ik ben nog steeds wel een beetje in een soort jubelstemming en voor mijn gevoel ben ik er eigenlijk al wel klaar voor. Jarenlang heb ik getwijfeld en nagedacht en gepraat met alleen maar mezelf omdat ik niemand wilde belasten met deze keuze. Nu echter de keuze is gemaakt wil ik het liefste van de daken schreeuwen met wat er allemaal staat te gebeuren.

Jammer dus voor veel mensen dat ik niks ga vertellen. Ik heb namelijk besloten om het tegen onze ouders te vertellen, de ouders van mijn opvangkindjes en een aantal vriendinnen en verder is het dan klaar. Ik ben van plan om verder niks te vertellen en de mensen in de waan te laten. Dit juist omdat ik altijd giga ben gepest door mijn overgewicht.

Ik zou graag hun verbaasde gezichten zien als ik aan kom lopen met een slanker lichaam. Mensen die altijd hun oordeel klaar hebben eens om zien kijken en zich afvragen wat ik gedaan heb om slanker te worden. Ik zie mezelf al lopen met mijn neus omhoog en een blik van: "jullie doen me niks meer".  

Er zal zeker vanalles gaan veranderen en niet alleen aan mijn uiterlijk. Ik verwacht dat ik mentaal ook sterker zal worden en ik hoop echt dat ik meer zelfvertrouwen krijg,

Hallo allemaal,

Mijn eerste echte blog tav mijn strijd tegen de kilo's.

Ik zal me eerst even een klein beetje voorstellen: Mijn naam is Suzanne en ik ben 28 jaar. Ik ben samen met Jack en sinds 21-3-2011 ben ik een supertrotse mama van een tweeling (j/m). Het zijn twee echte draken en ze zijn heel de wereld voor me.

Al heel mijn leven heb ik te maken met overgewicht. Ik ben daardoor ook veelvuldig gepest. Soms was het zo erg dat er dingen gebeurde die je je niet voor kan stellen. Zo ben ik tijdens kookles weleens met vleesvorken geprikt of van de trap geduwt. Geen fijne dingen en het was dan ook verschrikkelijk om naar school te gaan. Verder heb ik al vele malen een dietiste bezocht en ook al vanallerlei dieet toestanden uitgeprobeerd eigenlijk allemaal zonder het gewenste resultaat. De laatste poging die ik ondernomen heb is een maand of anderhalf geleden. Ik heb toen een dieet gedaan met behulp van shakes. Binnen een week was ik in het ziekenhuis omdat ik er doodziek van werd. Weer een poging mislukt en weer het rottige "ik kan alleen maar falen" gevoel. Je voelt je zo schuldig en ellendig en depressief. Schuldig omdat ik het idee heb geen goede moeder te kunnen zijn voor de tweeling. Ellendig omdat je gewoon erg moe wordt van heel dat gewicht mee te sjouwen. En depressief omdat je het idee hebt dat je altijd en overal maar nagekeken wordt en je niet goed genoeg bent in de ogen van anderen.

Ik wil me niet meer afvragen van "goh pas ik wel in dit stoeltje" als we ergens op een terrasje wat gaan drinken. Of "nee Lynn en Sem mama kan niet mee in het klimrek" omdat ik bang ben dat ik er niet meer uit kan.

Ik wordt nu 29 dit jaar en van die 29 jaar heb ik me zo een 23 jaar al ellendig gevoelt. Niet goed genoeg voor de maatschappij omdat er altijd wel iemand iets van me vond vanwege mijn gewicht. Geen reactie meer horen na een sollicitatiegesprek, nagekeken worden als je mensen voorbij loopt, opmerkingen krijgen als je met je kinderen ergens een ijsje eet. Ook mensen die je aanstaren en je van top tot teen bekijken. Je ziet en je voelt dat ze denken van: "jeetje......die is dik".

En zo kwam ik bij een maagoperatie terecht:

Eigenlijk al sinds de zwangerschap speelde mijn galblaas op. Echter pas met kerst 2012 werd het onhoudbaar en ben ik een aantal keer op de eerste hulp beland om een prik met pijstillende middelen te krijgen. Daar dus ook te horen gekregen dat de galblaas er maar beter uit kan.

Hier dus een afspraak voor gemaakt en afgelopen woensdag (10-4-2013) was het zover en ik ging voor een intake naar de chirurg. Ik ging alleen want het was toch maar een intake.

Eenmaal bij de arts een lichamelijk onderzoek gehad en ik werd ook nog even besproken met een tweede arts. Samen kwamen ze tot de conclussie dat ze me liever eerst een maagoperatie wilde laten ondergaan zodat ik de nodige kilo's kwijt ben. Ik schrok hiervan. Tuurlijk heb ik veelvuldig nagedacht over een maagoperatie. Ik heb vaak zat op internet vanalles aan info opgezocht maar ik stopte het weg en wilde er niet aan. "ik ben nog niet zo ver heen"..... Tuurlijk ben ik wel zover heen. De artsen hoorde hoeveel ik al ondernomen heb om af te vallen en ze vonden het in principe wel genoeg geweest. Ze wilde contact opnemen met mijn huisarts en met hem overleggen. Dat zal nu ondertussen wel gebeurd zijn dus ik maak voor aankomende week een afspraak om zijn mening te horen.

Als verdoofd liep ik de kamer uit en met een vervolgafspraak op 22 mei op zak kon ik gaan. Op die dag kan ik aangeven wat ik van een maagoperatie zou vinden.

Ik heb huilend mijn moeder en Jack gebeld en ik kon aan mezelf horen dat het misschien ook wel een gehuil van opluchting was. Ik was nog steeds in shock maar naarmate de dag vorderde en alles een beetje door kon dringen voelde ik me steeds sterker en opgeluchter. Ik werd er zelfs een beetje stuiterig van. Blij ook. En ik denk dat dat komt omdat door de artsen nu de keuze voor me gemaakt is en ik in principe niet meer hoef te twijfelen.

Ik ben nu flink internet aan het afstruinen naar positieve verhalen maar ook zeker de negatieve. Ik wil er alles van weten en ik wil alles zien.

In ieder geval heb ik mijn keuze eigenlijk al wel gemaakt en ik denk dat ik 22 mei tegen de arts ga vertellen dat ik het screeningstraject in wil.

In dit blog ga ik de hele ontwikkeling bijhouden en kan iedereen mijn strijd tegen de kilo's volgen!

Onze nieuwe blog is vandaag van start gegaan. Houdt focus hierop en wij zullen proberen je geïnformeerd te houden. Je kunt nieuwe berichten plaatsen op deze blog via de RSS feed.